Pełna zgoda.
Przy tym moim zdaniem towarzyszy takim filmom paradoks: ci, którzy przeżyli podobny do filmowego wstrząs (nawet przez asystowanie komus cierpiącemu, jeśli byli w sytuacji osoby zdrowej, jak filmowa Teresa), to takich filmów JUŻ nie oglądają (obejrzeli go we własnym życiu) , natomiast ci, którzy jeszcze nie mieli trudnych przeżyć (rodzinnych, osobistych) łatwiej, dzięki intelektualnym czy duchowym poszukiwaniom, do tego filmu docierają. Ale to bardzo cenne, że dotrą, bo film stanowi przygotowanie do stanięcia twarzą w twarz z śmiercią, cierpieniami czy innymi trudnościami życia.

Nie zgadzam sie...przezylam smierc partnera, widzialam jak sie zmienia pod koniec swojego zycia i jak sie zmienil potwornie po smierci , jak rowniez bylam swiadkiem wyniszczajacej choroby mojej mamy, bo z nia mieszkalam i jej smierc przezylam okropnie, a mimo to obejrzalam z duzym zaciekawieniem ten film, bo rezyser pokazal jak rozne jest podejscie do wlasnej choroby i do pogodzenia sie z nieuchronna smiercia. Mialam takie odczucie, porownanie, ze tak jak mama byla pogodzona i wykazywala pokore w stosunku do sluzby zdrowia, tak moj partner calkowicie nie i jestem przekonana, ze gdyby dane mu bylo pozyc dluzej, to pewnie popelnilby samobojstwo.

jak dla mnie żaden film nie przygotuje nikogo do prawdziwej, namacalnej, długotrwale doświadczanej traumy

Jeśli się dany film połączy z żywą relacją z Chrystusem, to przygotuje, pomoże przygotować. Żadna rzecz stworzona, tak sama z siebie nie zbawi człowieka, nie da mu łaski przeżywania cierpienia tak, by ono nie zniszczyło człowieka. Dopiero wiara w Chrystusa może tego dokonać, posiłkując się rożnymi tworami kultury czy więzią z drugim człowiekiem.